එක් කක්කා කතාවක් | සිත්තර ඇතුලත්ය

                       අවතාරයට පොඩි අවුලක් තියනවා කෑම පැත්තෙන්.කරන ගොන් වැඩ වලටද මන්දා ගොන් කිරි නිෂ්පාදන මොනවත් කටේ තියන්න බෑ.වැරදිලා වත් කෑවොත් දිවට දැනුණ රහ යන්නත් කලින් පස්ස දොරෙන් සේරම එලියට දාන්ඩ ඕනේ.ඒ කියන්නේ අවතාර්ගේ බඩ කිරි වර්ජනය කොරනවා.
                                ලියන්න යන සීන් එක අවතාර්ගේ සුන්දර ඕ ලෙවල් කාලේ එකක්.හවුස් මීට් එහෙම තිබුන කාලේ තරඟ තිබුන දවසක්.හවුස් මීට් දවසට මාර්ච් එකට එහෙම කස්ටිය තෝරන කොට අවතාර් ඇතුළු කීප දෙනෙක් ලොවෙත් නෑ.පන්ති වලින් එලියට බහින්නේ නෑ.ගිනි ගහන අව්වේ කර වෙවී ආමි කාරයෙක්ගෙන් බැනුම් අහ අහ රූකඩ වගේ ඇවිදින්න කාටද දෙයියෝ පුළුවන්?
                 ඒ අවාසනාවන්ත දුක්ඛිත දවසෙත් අවතාර් මාර්ච් විරෝදී සෙට් එකත් එක්ක පන්තියට වෙලා කයියක් දාගෙන හිටියා.ටික වෙලාවකින් තමා අවතාර්ගේ කරුමෙට එකෙක් හවුස් එකේ වැඩ වලට ගෙනාපු යෝගට් ටිකක් උස්සගෙන ආවේ.අවතාර් එක්ක ඉන්න එවුන් දන්නවා අවතාර්ට මෙව්වා ඇලජික් විත්තිය.මුන් අවතාර්ට පේන්නම යෝගට් ටික බෙදාගෙන ඒ මදිවට

   “ඒ මචන් අවතාර්ගේ එක මම කනවා .ඌට මේවා ඇලජික් නේ “
                 යකෝ කන්දෝ නොකම්දෝ කියල හිතන්නත් කලින් මේ ගෝතයා මගේ යෝගට් එකට ඇරපු ලස්සන.බඩගින්නයි ආසාවයි හිතේ තද කරගෙන මම වටපිට බලනවා.අර කෑමදාස මගේ යෝගට් එක දිහාට අත යවනවා.මේ වෙලේ අවතාර්ගේ හිත දැඩි උනා කඳ කෙලින් උනා.



 “ කෝ මෙහෙට දිය .තොපි හිතන් ඉන්නේ අපි හාවෝ කියලා .යෝගට් එකක් කන්න බැරිවෙන්න මට අහවල් ලෙඩක්ද  “

                   හිතේ තද උන අවංක බඩගින්නයි යෝගට් එක ඉල්ලපු එකා ගැන ඇති වෙච්ච සහෝදර ප්‍රේමයයි එක්ක අවතාර් එක හුස්මට යෝගට් එක කටේ හලා ගත්තා.අනිත් එවුනුත් පාඩුවේ යෝගට් රහ විඳිනවා.විනාඩි තුන හතරක් යන්න ඉස්සර මගේ පියකරු බඩ ගෙඩියත් යෝගට් රහ විඳින බව තේරෙන්න ගත්තා.හීනි කැක්කුමක් වගේ මෙව්වා එකක් එක්ක බඩ කුරු කුරු ගානවා.
  “ ඕනෑවට වඩා හිතන්ඩ එපා කොල්ලෝ .වැඩිය හිතන හින්දා තමයි බොගෙ බඩ පොඩ්ඩ ඇත්නම් ඇති.ඒ වෙලාවට වෙන දෙයක් ගැන හිතහන් “
 
            අවතාර්ට එක දවසක් කවුද කිව්ව එකක් මතක් උනා.ඒ එක්කම හුන්ඩං යෝගට් කප් එකකට අවතාර්ගේ පෞරුෂය නැති කරන්ඩ පුළුවන්ද කියලා හිත ධෛර්යමත් කරගෙන වෙනවෙන ඒවා ගැන හිතන්ඩ ගත්තා.මොනව ගැනද හිතන්නේ කලින් දා බලපු මෙව්වා එකක්.යන්තම් ඩීවිඩී ප්ලේයරේට තැටිය දාද්දිම උදරාන්ත කලාපයෙන් ආවා අනතුරු ඇඟවීමක්.වෙලාවේ හැටියට වැසිකිලියක සුව විඳින්න ඕනේ බව දැනගෙන අවතාර් මූණ අකුලගෙන අතින් ලාවට බඩ අල්ලගෙන එලියට බැස්සා.

පන දෙන්න ඉන්න එකෙක්ටවත් අවතාර් ගැන හාන්කවිසියක් නෑ.ඒකත් ජයසිරි මංගලං කියලා අවතාර් හීන් සැරේ එතනින් ලෙස්සුවා.අවතාර් වැසිකිලියේ වෙන දේවල් හිතින් මව මවා දෙයියෝ බලන්නඩ දේවාලෙට යන එකෙක් වගේ බඩත් අල්ලගෙන හැම ඉන්ටර්වල් එකකම පිහිට වෙන ටිකක් දුරින් තිබුන ටොයිලට් එකට ගියා.

                   සියලු වත් පිලිවෙත් වලට ඉස්සර බොක සම්බන්ධ කර්තව්‍යන්ගේදී ඉස්සර වෙන පුරුද්ද දෙයියනේ කියලා ඉස්සර උනා.ඒ තමා ටැප් එක ඇරලා වතුර තියනවද බලන එක.(ඔන්න වැදගත් දෙයක් අවතාර්ගෙන් ඉගෙන ගන්නවනම්)හුටා වතුර කඳුලක් නෑ.එවෙලේ අවතාර්ගේ අහිංසක  මූණත් තහඩුව බොලා දැක්කනං....
                 දැන් මොන දෙයියන්ට කියන්ඩද?එක්කෝ මේක අවතාර්ගේ කරුමේ නැත්තං ඇඳං හිටපු කලිසමේ කරුමේ.මෙතන වතුර නෑ කියන්නේ ඉස්කෝලේ ටොයිලට් ක්ෂේත්‍රයේ තිබුන මනා දැනුම අනුව යන්න පුළුවන් එක වැසිකිලියයි තියෙන්නේ කියලා අමාරු අස්සෙන් අවතාර්ගේ මොල ගෙඩියේ විද්‍යාමාන උනා.ටැප් වලින් ප්‍රශ්නයක් නැති ඔන්ලයින් පිරෙන ටැංකියක් තිබුන මේ වගේ හදිසි අවස්තාවලදී පාවිච්චි කොරන්ඩ පුළුවන් උසස් පෙල ලැට් එක.මෙතන ඉඳන් එතෙන්ට දුරම කොච්චරක් ද? හිතෙන කොට ඔන් ද වේ තිබුන ඒවත් වේලිලා යන තරං.ආයෙත් බටර් ටිකක් වගේ දිය උන දහිරිය යන්තම් එකතු කරගෙන පුරුස සක්තිය අරගෙන ඇවිද්ද උසස් පෙල පැත්තට.ඇවිද්දා කිව්වට මේක නිකන් දුවනවා වගේ එකක්ද මන්දා.
ටොයිලට් එකට ගිහින් ඇඳගෙන හිටපුවා එච්චර ඉක්මනට ගලෝපු හැටි අවතාර්ට තාමත් පුදුමයි.ඒ මදිවට ඕපන් ඩෝර්.කවුරු හරි ආවනං විලි ලැජ්ජාවයි.තමන්ගේ අතේ න්‍යෂ්ටික බෝම්බයක් තිබිලා ඒක නිෂ්ක්‍රිය උනා වගේ දැනුණ සනීපේ ඒ වෙලාවේ තාමත් දැනෙනවා වගේ.පස්සේ අවසාන වත් පිලිවෙත් ටික ඉෂ්ට කොරලා අවතාර් පන්තියට ගියේ ෆුල් හැපි එකේ.